Πως αντιλαμβάνονται οι πολίτες τη δημόσια γλυπτική

Στην πλειοψηφία τους οι κάτοικοι των πόλεων αγνοούν τη δημόσια γλυπτική. Στις εθνικές επετείους, το μνημείο–ηρώο αποτελεί σημείο αναφοράς και απόδοσης τιμής, καθώς γίνονται τελετές και κατάθεση στεφάνων, αλλά δεν τυγχάνει της ίδιας προσοχής στην καθημερινότητα. Πολύ περισσότερο στην περίπτωση που δεν πρόκειται για ηρώο αλλά για μια προτομή, έναν ανδριάντα ή ένα διακοσμητικό γλυπτό. Αρκετές φορές τα γλυπτά βεβηλώνονται καθώς με αυτόν τον τρόπο κάποιοι βρίσκουν διέξοδο στο να εκφράσουν δημόσια τις απόψεις τους ή την αντίθεσή τους στο εκάστοτε καθεστώς. Ο βανδαλισμός, τις περισσότερες φορές, είναι αψυχολόγητος, σε κάποιες περιπτώσεις όμως αφορά το ίδιο το τιμώμενο πρόσωπο. Σε κάθε περίπτωση η έλλειψη σεβασμού της πολιτιστικής μας και όχι μόνο κληρονομιάς είναι καταδικαστέα. Τα συμπεράσματα αυτά είναι λυπηρά, ιδιαίτερα αν επιχειρήσει κανείς μια σύγκριση με το παρελθόν. Στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, η ανέγερση των πρώτων γλυπτών γινόταν με ιδιωτική πρωτοβουλία και χρηματοδότηση (έρανοι, δωρεές) σε τοπικό ή και σε πανελλήνιο επίπεδο, αφού τα δημόσια οικονομικά δεν ήταν σε ανθηρή κατάσταση. Το γεγονός αυτό δείχνει συγκινητικά τη μεγάλη σημασία που είχε για τους πολίτες η δημόσια γλυπτική και υπογραμμίζει τον ενεργό ρόλο τους στην επιλογή των θεμάτων απεικόνισης που συχνά υπαγορεύθηκε από ενθουσιώδη πατριωτισμό. Ο προσδιορισμός και η ανάδειξη της αξίας των γλυπτών που αναφέραμε προηγουμένως, συμβάλλουν στην αποκατάσταση της διδακτικότητας τους, στο να μπορέσουμε δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι πολίτες τη σημασία τους. Η αποκατάσταση της διδακτικότητας οδηγεί στη συνέχεια στην ευαισθησία, ατομική και κοινωνική. Απομένει στη συνείδηση του καθενός ο τρόπος με τον οποίο θα σταθεί απέναντι στα έργα τέχνης της δημόσιας γλυπτικής. Σκεπτόμενοι αισιόδοξα ελπίζουμε στην ευαισθητοποίηση της νεότερης γενιάς για την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, φροντίζοντας ταυτόχρονα για τη λήψη μέτρων προστασίας και ανάδειξης της υπαίθριας γλυπτικής.